تكنولوژي و مظاهر آن به دليل بروز و ظهور عيني خود هرگز نتوانست از اذهان و ديده تيزبين بشر امروزي چهره بپوشاند. جوامع گوناگون برخوردهاي يكساني با اين پديده نداشتند. برخي از گذشته هاي دور با كنجكاوي و خردورزي عجيبي به آن نگريسته و به علم و تكنولوژي چنگ انداختند، بخش عظيمي نيز با گرفتار آمدن در چنبره افسون آن به مستي و خواب آلودگي بازار مصرف دچار شدند. اين درحالي است كه از گذشته هاي دور نيز چراغي بر آن نيفروخته بودند. در ايران نيز چندين دهه از سعي و تلاش براي قرارگرفتن در جاد هاي كه برخي در آن سرعتي سرسا مآور گرفتند، میگذرد. اما چرا توسعه تكنولوژي تاكنون به درستي در ايران به خصوص در بخش ساخت و ساز اتفاق نيفتاده است؟ امروزه كاملاً مشخص شده است كه هيچ ديدگاه و نظري هاي در دانشهاي كاربردي وجود ندارد كه بتواند بدون فن خاصي به حقيقت درآيد و اگر به دنبال كشف چنين حقيقتي هستيم و میدانیم كه درجهان معماري امروز كه نا بترين سخنش را به روا نترين و ساده ترين شکل بیان میکند، می توانیم به معماري كشورمان بنگریم باید این مطلب را به ميان آوريم كه چرا بخش بسيار بزرگي از معمار يهاي امروزي كه توليد ميكنيم را دوست نداريم؟
